قرآن که کتاب دینی مسلمانان است، کتابی است برای بیان برنامه و غایت زندگی انسان ها و چگونگی رسیدن آن‌ها به سعادت دنیوی و اخروی؛ قرآن لزوما برای بیان مسائل علمی نازل نشده است، و بعضی اشارات علمی آن نیز تنها به این خاطر است که حقانیت آن بیش از پیش اثبات شود. ﴿سَنُرِيهِمْ آيَاتِنَا فِي الْآفَاقِ وَفِي أَنْفُسِهِمْ حَتَّىٰ يَتَبَيَّنَ لَهُمْ أَنَّهُ الْحَقُّ ۗ أَوَلَمْ يَكْفِ بِرَبِّكَ أَنَّهُ عَلَىٰ كُلِّ شَيْءٍ شَهِيدٌ﴾: «آیات خود را در دوردست‌ها و در درون خودشان به آنان نشان خواهیم داد تا جایی که برای آنان روشن شود که این قرآن حق است»

حرکت خورشید

بنا به تفسیرهای متاخر، بر اساس آیات متعدد درباره حرکت خورشید، عبارت قرآنی «خورشید رو به قرارگاهی روان است»اشاره به حرکت وضعی و درونی (درون‌جرمی) خورشید و «هر کدام -خورشید- در سپهری شناورند» اشاره به حرکت انتقالی خورشید و «خورشید و ماه هر دو در حال حرکت هستند» اشاره به حرکت طولی خورشید و... از ابتکارهای قرآن در تطبیق با دستاوردهای جدید علمی و اعجاز علمی است.

نسبت مساحت دریاها با خشکیها

در زمان نزول قرآن کریم هنوز قاره‌ها کشف نشده بودند و تعیین نسبت دریاها به خشکی‌ها به هیچ وجه امکان پذیر نبوده است از جمله آنکه قاره آمریکا در قرن (۱۵) کشف شده است. در آیات قرآن جمعاً (۱۳) بار از دو کلمه البر و العراء (به معنی خشکی) و (۳۲) بار از دو کلمه البحر و والبحر (بمعنی دریا) یاد شده است. یعنی نسبت خشکی  برابر با ۲۹% و نسبت دریا  برابر با ۷۱% محاسبه می‌شود که با محاسبات دقیق و پیشرفته علمی امروز مطابقت دارد.

جاذبه عمومی

از نظر بعضی مفسرین معاصر، با توجه به آیه دوم سوره رعد: «خدا همان کسی است که آسمان را بدون ستونی که قابل رؤیت باشد - آفرید» جاذبه عمومی ثابت می‌شود و با توجه به روایتی از علی بن موسی الرضا، آیه به وجود ستونهای نامرئی (نیروی جاذبه) اشاره شده است.

انبساط فضا

در سال 1929 ادوین هابل ستاره شناس معروف آمریکایی با استفاده از اثر انتقال سرخ، کشف کرد کلیه کهکشان ها از هم دور می شوند و فضا منبسط می شود. به عبارتی ابعاد جهان پیوسته توسعه می یابد. تا پیش از آن تصور می شد که جهان در ابعاد و سایر پارامترها کاملاً ساکن است. قرآن در این مورد آیه کاملاً روشنی دارد. وَالسَّمَاءَ بَنَیْنَاهَا بِأَيْدٍ وَإِنَّا لَمُوسِعُونَ ﴿الذاريات: ٤٧﴾ و آسمان را به قدرت بنا کردیم و ما [همواره] وسعت دهنده(آن) هستیم.

انفجار بزرگ

در پی کشف انبساط فضا به لحاظ منطقی این فرض پیش آمد که در گذشته همه چیز به هم نزدیکتر بوده اند. محاسبات نشان دادند با عقب رفتن بیشتر در زمان نهایتاً همه چیز از جمله زمین در یک نقطه بی نهایت متراکم جمع می شدند که در حالتی فوق بحرانی تا ابعادی در حد صفر منقبض بود . نقطه ای در حجم صفر یا به عبارتی عدم! سپس در انفجاری بزرگ همه چیز از جمله زمان، فضا،ماده و انرژی به شکل امروزی تکامل یافته و از همان نقطه تشکیل و تفکیک شده . قرآن در این مورد نیز آیه ای بسیار شفاف و روشن دارد. أَوَلَمْ يَرَ الَّذِينَ کَفَرُوا أَنَّ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضَ كَانَتَا رَتْقًا فَفَتَقْنَاهُمَا وَجَعَلْنَا مِنَ الْمَاءِ كُلَّ شَيْءٍ حَيٍّ أَفَلَا يُؤْمِنُونَ ﴿الأنبياء: ٣٠﴾ آیا کافران ندانسته اند که آسمان ها و زمین به هم چسبیده و یکپارچه بودند و ما آنها را شکافته و از هم باز کردیم و هر چیز زنده ای را از آب آفریدیم؟ پس آیا ایمان نمی‌آورند؟